(Lees verder onder de foto)
Only the very strong will survive. De slagzin van de Hel van Kasterlee klinkt als een waarschuwing. Terecht. Het is de zwaarste sportwedstrijd van België. En de allerzwaarste duatlon ter wereld. Wij daalden zondag af in de Hel, de koudste ooit. We zagen er afgetrainde atleten koukleumen, op hun limieten botsen en hun deelname vervloeken. Behalve Seppe Odeyn. De helleveeg van Herent besteeg voor de tiende keer op een rij zijn troon.
15 kilometer lopen, 125 kilometer mountainbiken en tot slot nog eens 30 kilometer lopen. Acht tot twaalf uur afzien in putje winter. Dat is de Hel van Kasterlee. Twintig jaar geleden bedacht door de doorwinterde atleet Jan Daems met het idee om de zwaarste duatlon ter wereld te creëren. “Daar is hij in geslaagd. De Hel is de lastigste duatlon met inzet van het jaar, moeilijker dan het WK”, beaamde Seppe Odeyn voor de start. “Het is bovendien de fysiek zwaarste sportwedstrijd van België tout court.” De dorpsgenoot van Bart Swings - beiden zijn afkomstig van Herent - heeft recht van spreken. Odeyn is naast tweevoudig wereldkampioen duatlon ook top-vijf finisher in een Ironman triatlon, Everester, ultraloper, steeple- en veldloper. Eind september volbracht hij zowel op zaterdag als zondag met een stevige chrono de marathon van Berlijn. De eerste dag als skeeleraar, een dag later als loper. Maar bovenal stond de 35-jarige alleskunner zondag met het predicaat recordwinnaar aan de start van deHel van Kasterlee. Bij zijn eerste deelname in 2011 werd Odeyn derde, een jaar later begon hij aan een onafgebroken reeks van negen overwinningen op een rij. Een flink pak sneeuw, diepe modder of kurkdroog… winter na winter walste Odeyn over zijn concurrenten
Zondagochtend om 8 uur stonden 350 nieuwe uitdagers van Odeyn - waaronder 11 dappere vrouwen - in het donker te bibberen aan de hellepoort. Was het de angstaanjagende gemaskerde duivel die de start aankondigde? De onzalige wetenschap dat 170 kilometer aan nukkige bospaadjes door de Kempen wachtten? Of toch vooral de thermometer die acht graden onder nul aanwees, goed voor de koudste editie ooit? Ja, het kan dus vriezen in de hel.
De Siberische temperaturen bleven niet zonder gevolg. Al bij de eerste wissel zagen we verkleumde atleten die minutenlang schuilden onder een terrasverwarmer alvorens tegen beter weten in hun fiets op te zoeken. Anderen kozen gehuld in een thermisch deken onder begeleiding van het medisch personeel gedesillusioneerd voor de uitgang. Drinkbussen geraakten bevroren en werden boven vuurkorven gehouden om opnieuw vloeibaar te worden. Energierepen en - gels bleken onmogelijk te openen met blauwe handen.
To be a watje or not to be a watje stond nochtans geschreven op de website naast de knop om in te schrijven. Deelnemers waren dus vooraf gewaarschuwd: wie afdaalt in de hel is beter geen darter, snookerspeler of salonvoetballer. Maar zelfs naar de normen van de Hel van Kasterlee werd het een heroïsche editie. “Dit was niet gezond”, grijnsde Seppe Odeyn. “De koude deed pijn aan mijn longen en ik was ongerust om niet onderkoeld te geraken. Het kostte veel energie om mijn lichaam warm te houden. Gelukkig had mijn vrouw een hele week uitgetest hoe lang het in deze kou duurt vooraleer warm water bevriest in een thermos zodat ik toch nog kon drinken onderweg.”
De vrieskou zorgde voor een betonhard en bijgevolg razendsnel parcours. In het nadeel van Odeyn die als krachtige atleet makkelijker het verschil maakt op zware, modderige omlopen. Pas in de aanvangsfase van de afsluitende dertig kilometer lopen kon de Vlaams-Brabander wegglippen uit een kleine kopgroep. “De verschillen waren héél klein en ik heb geprobeerd om daar een gat te slaan in de hoop dat de rest gedemotiveerd zou geraken door mijn negen zeges. Dat was een verschrikkelijke inspanning.” Maar wel eentje die loonde. Odeyn bouwde een kloof van twee minuten uit en hield stand. “In het slot was het aftellen, de kou negeren en hopen dat ik niet stilviel. Gelukkig had mijn begeleider een box mee waarop hij muziek afspeelde. Die zorgde voor afleiding tijdens het afzien.”
Geëmotioneerd en begeleid door zijn kinderen strompelde Odeyn na 7 uur en 15 minuten over de finish, voor Geert Lauryssen (2e) en Simon Stevens (3e). Tien overwinningen op een rij in de zwaarste duatlon ter wereld, een unieke krachttoer. “Dit is voor de eeuwigheid”, besefte de koning van de Hel. “Die tien keer wou ik echt afvinken. Johan Museeuw maakte ooit het gebaar tien toen hij zijn tiende wereldbeker won, dat wou ik ooit in mijn leven absoluut imiteren. Of dit mijn laatste Hel van Kasterlee was, weet ik niet. Ik heb mijn laatste ronde wel gelopen alsof het de allerlaatste keer was. Maar ik denk dat ik het verdiend heb om niet meteen op die vraag te moeten antwoorden.” Wat Odeyn wel verdiend heeft is 300 euro, de bescheiden winstpremie voor de zwaarste sportwedstrijd van België. Bij de vrouwen ging de zege naar debutante Julie Verlinden.
(bron: Maarten De Bouw – Sportwereld)